Met stijgende verbazing heb ik de afgelopen periode het SNS-debacle gevolgd. De kranten stonden er bol van en op Twitter kon je de hele zitting zo ongeveer volgen als je dat wilde. Het was natuurlijk niemands schuld dat het geld zomaar verdween. En als er dan toch een schuldige moet zijn, dan wijzen we toch gewoon naar elkaar?
Roddel en achterklap, hebzucht, verraad, onkunde en stommiteiten. En wie is de dupe? Juist, wij met z’n allen, want wij mogen het betalen. Overigens noemt onze huidige overheid dat “bezuinigen”. Toch maar eens proberen te achterhalen waar onze regering dat bijzondere woordenboek vandaan heeft…
In situaties zoals die van de SNS, maar ook bij andere vergelijkbare incidenten, wordt vaak geopperd dat het toezicht heeft gefaald. Maar er is toch ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid en capaciteiten van de betreffende leiders en bestuurders. Over dat laatste hoor je bij de beoordeling van de bestuurders maar bar weinig. Dat staat blijkbaar niet op het selectielijstje.
Wat dit dan met het familiebedrijf te maken heeft? Welnu, toen ik zat te broeden op een nieuwe column, moest ik bij al deze chaos opeens denken aan die bekende uitspraak: de eerste generatie start, de tweede bouwt het bedrijf uit en de derde…tja, die maakt alles weer op. Het lijkt wel alsof deze “waarheid” zich inmiddels sterk doet gelden in niet-familiebedrijven. Familiebedrijven weten deze valkuil inmiddels wel te omzeilen; zeker omdat ze vaker dan de groep hierboven focussen op de continuïteit van de onderneming op de lange termijn. En dan kijk je nu eenmaal met andere ogen naar je bedrijf.
Wellicht wordt het hoog tijd dat deze les ook door niet-familiebedrijven overgenomen wordt en zij die “schaarse” financiële middelen verstandiger gaan beheren. Elke zittende generatie kan z’n geld tenslotte maar één keer uitgeven!
